அன்றொரு தினம், நான்கு நாள் விடுமுறைக்கு எனது சொந்த ஊருக்குச் சென்று கொண்டிருந்தேன். அன்று காலை முதலே சென்னையில் மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. அன்றைக்கு நான் 7.35 மணிக்கு அனந்தபுரியில் டிக்கெட் பதிவு செய்து இருந்தேன். சென்னையில, சும்மா நடந்து போனாலே "Traffic"-ல மாட்டிக்குவோம், இதுல மழை வேறு. என்ன செய்ய? ஆகவே 5 மணிக்கெல்லாம் அலுவலகத்திலிருந்து கிளம்பிவிட்டேன். நான் சரியாக 7 மணியளவில் Station-யை அடைந்து விட்டேன். பிறகு சாப்பிடுவதற்கு இரண்டு தோசை பார்சல் வாங்கி விட்டு, வண்டிக்காக காத்திருக்கிறேன். வண்டியும் வந்தது. வந்து நின்றதும் மழை என்ன நினைச்சதோ தெரியல, கொட்டோ கொட்டுன்னு கொட்டுச்சு. சரியா என்னுடைய "Coach"- திறந்த வெளியில் இருக்கும் வண்ணம் வண்டி நின்றது. அதாவது எனது "Coach" -க்கு மேலே அடைப்பு எதுவும் இல்லாமல் இருந்ததால் நனைந்து கொண்டுதான் ஏற வேண்டும். நான் நிற்கும் இடத்திலிருந்து 5 பெட்டிகள் தள்ளி எனது "Coach" இருந்தது. அப்படி நனையாமல் ஏற வேண்டுமென்றால் நான் இருக்கும் இடத்திலிருக்கும் "Coach"-இல் ஏறி உள்ளேயே நடந்து சென்று எனது "Coach"-க்குச் செல்ல வேண்டும்.
“இப்படி உள்ளே நடந்து சென்றால் மண மணக்கும் நான்கைந்து இடங்களைக் கடந்து செல்ல வேண்டியிருக்குமே, சரி, நேரம் இருக்கிறதே கொஞ்சம் பொறுத்துப் பார்ப்போம்” என்று காத்திருந்தேன். "மழை வெறிக்குமா? வெறிக்குமா?" என்று மழையவே வெறித்து வெறித்துப் பார்த்து கொண்டிருந்தேன். மழை எனக்கு குறுக்கேதான் நிற்கிறதென்று பார்த்தால், இப்போது மல்லுக்கும் நின்றதுபோல நிற்கவேயில்லை.
கடைசியில வெறுத்துபோய், “சரி போவோம்” என்று முடிவெடுத்து, உள்ளேயே நடந்து சென்று எனது இடத்தை அடைந்தேன்.
நான் அமர்ந்ததும் சற்று நேரத்தில் ஒரு முஷ்லீம் பெரியவர் ஒருவர் தனது குடும்ப சகிதமாக அங்கு வந்தார். அவர்கள் அனைவரும் நன்கு நனைந்திருக்கவே தங்களையும், தங்களது உடைமைகளையும் ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டிருந்தாரகள்.
அப்போது அந்தப் பெரியவர், அவருக்கு "Phone" செய்த ஒருவரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.
"என்ன நல்லா இருக்கேயலா?”
“ஆமா, பாத்துக்கிடுங்க, நல்ல மழை, எடையில மாட்டிக்கிட்டோம்.”
“பிறவென்ன?, பெட்டியெல்லாம் தூக்கிட்டு மழையில நனைஞ்சிக்கிட்டே வந்துட்டோம், பாத்திக்கிடுங்க".
என்று அவர் அவர்களுடன் அவர் பேசுவதிலிருந்து திருநெல்வேலியைச் சேர்ந்தவர் என்பது விளங்கியது.
கிட்டத்தட்ட நான்கைந்துபேரிடம் இதே பதிலைத்தான் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அவர்கள் “எப்படிப் போனீங்கன்னு” கேக்குறாங்களோ இல்லியோ, இவர் மட்டும் இதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லிக்கிட்டு இருந்தாரு. இப்போ நினைச்சுப் பார்த்தா, அது "நடுவுல கொஞ்சம் பக்கத்த காணோம்" படம் மாதிரி சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்ற மாதிரி இருந்துச்சு.
இப்படி இந்த பரபரப்புக்கு நடுவுல, ஒருவர் கைகளில் "Air Pillows" -உடன் அதை விற்றுக் கொண்டு வந்தார்.
அந்தப் பெரியவர் அவரை நிறுத்தி அவரிடம் "என்ன விலை இது?" என்றார்.
அவர் வலது தோள்பட்டையில் இருக்கும் ஒன்றை எடுத்து, "இது 80 ரூபாய்" என்றும், இடது தோள்பட்டையில் இருக்கும் ஒன்றை எடுத்து "இது 100 ரூபாய்" என்றும் சொல்லவே. அதைகேட்டுக் கொண்டிருந்த அந்தப் பெரியவரின் மகள் "வாப்பா, இப்போ எதுக்கு இது, வேணாம் விடுங்க" என்றார்.
ஆனால் அந்தப் பெரியவரோ, "இல்லம்ம ஒன்னு வாங்குவோம்" என்று சொல்லிவிட்டு கடைசியாக "பாவம்" என்றார் மெதுவாக. அவர் எதற்காக அப்படிச் சொல்கிறார் என்று விற்பவரை பார்க்கும்போதுதான் தெரிந்தது அவருக்கு நாம் யாரும் தெரிவதில்லை என்று, ஆம் அவர் ஒரு பார்வையற்றவர். அந்தப் பெரியவரைப் பார்க்கவே பெருமையாக இருந்தது.
இப்படி நான் நினைத்துக் கொண்டிருக்க, அந்தப் பார்வையற்றவருக்கு அவர் சொன்ன "பாவம்" என்ற சொல் அவருக்கு கேட்டுவிட்டது போலும். உடனே அவர் "இல்ல சார், அப்படியெல்லாம் நீங்க வாங்க வேண்டாம், வேணும்னா மட்டும் வாங்கிக்கங்க" என்றார். உடனே பெரியவரும் ஒன்றை வாங்கிவிட்டார். அவர் வாங்கும்போது, அந்தப் பார்வையற்றவர், அதில் எப்படி காற்று நிரப்ப வேண்டுமென்பதையும் சொல்லிவிட்டுத்தான் போனார். நான் அப்படியே உருகிப்போய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
வெளியில் இன்னும் மழை கொட்டிக் கொண்டுதான் இருந்தது. ஆம், நல்லோர் இருக்கும்வரை, மழை பெய்து கொண்டுதான் இருக்குமாம். உண்மைதான் போலும்...
இந்த இருவரில் பெருந்தன்மையாய் இருந்தவர்கள் யார் என்பது தெரியவில்லை. இருவரும் ஒரே சாதியோ, ஒரே மதமோ, தெரிந்தவரோ இல்லை ஆனால் இது போன்றவர்களால்தான் மனிதம் இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதில் எவ்வித சந்தேகமுமில்லை... வாழ்க மனிதம்...
“இப்படி உள்ளே நடந்து சென்றால் மண மணக்கும் நான்கைந்து இடங்களைக் கடந்து செல்ல வேண்டியிருக்குமே, சரி, நேரம் இருக்கிறதே கொஞ்சம் பொறுத்துப் பார்ப்போம்” என்று காத்திருந்தேன். "மழை வெறிக்குமா? வெறிக்குமா?" என்று மழையவே வெறித்து வெறித்துப் பார்த்து கொண்டிருந்தேன். மழை எனக்கு குறுக்கேதான் நிற்கிறதென்று பார்த்தால், இப்போது மல்லுக்கும் நின்றதுபோல நிற்கவேயில்லை.
கடைசியில வெறுத்துபோய், “சரி போவோம்” என்று முடிவெடுத்து, உள்ளேயே நடந்து சென்று எனது இடத்தை அடைந்தேன்.
அப்போது அந்தப் பெரியவர், அவருக்கு "Phone" செய்த ஒருவரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.
"என்ன நல்லா இருக்கேயலா?”
“ஆமா, பாத்துக்கிடுங்க, நல்ல மழை, எடையில மாட்டிக்கிட்டோம்.”
“பிறவென்ன?, பெட்டியெல்லாம் தூக்கிட்டு மழையில நனைஞ்சிக்கிட்டே வந்துட்டோம், பாத்திக்கிடுங்க".
என்று அவர் அவர்களுடன் அவர் பேசுவதிலிருந்து திருநெல்வேலியைச் சேர்ந்தவர் என்பது விளங்கியது.
கிட்டத்தட்ட நான்கைந்துபேரிடம் இதே பதிலைத்தான் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அவர்கள் “எப்படிப் போனீங்கன்னு” கேக்குறாங்களோ இல்லியோ, இவர் மட்டும் இதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லிக்கிட்டு இருந்தாரு. இப்போ நினைச்சுப் பார்த்தா, அது "நடுவுல கொஞ்சம் பக்கத்த காணோம்" படம் மாதிரி சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்ற மாதிரி இருந்துச்சு.
இப்படி இந்த பரபரப்புக்கு நடுவுல, ஒருவர் கைகளில் "Air Pillows" -உடன் அதை விற்றுக் கொண்டு வந்தார்.
அந்தப் பெரியவர் அவரை நிறுத்தி அவரிடம் "என்ன விலை இது?" என்றார்.
அவர் வலது தோள்பட்டையில் இருக்கும் ஒன்றை எடுத்து, "இது 80 ரூபாய்" என்றும், இடது தோள்பட்டையில் இருக்கும் ஒன்றை எடுத்து "இது 100 ரூபாய்" என்றும் சொல்லவே. அதைகேட்டுக் கொண்டிருந்த அந்தப் பெரியவரின் மகள் "வாப்பா, இப்போ எதுக்கு இது, வேணாம் விடுங்க" என்றார்.
ஆனால் அந்தப் பெரியவரோ, "இல்லம்ம ஒன்னு வாங்குவோம்" என்று சொல்லிவிட்டு கடைசியாக "பாவம்" என்றார் மெதுவாக. அவர் எதற்காக அப்படிச் சொல்கிறார் என்று விற்பவரை பார்க்கும்போதுதான் தெரிந்தது அவருக்கு நாம் யாரும் தெரிவதில்லை என்று, ஆம் அவர் ஒரு பார்வையற்றவர். அந்தப் பெரியவரைப் பார்க்கவே பெருமையாக இருந்தது.
இப்படி நான் நினைத்துக் கொண்டிருக்க, அந்தப் பார்வையற்றவருக்கு அவர் சொன்ன "பாவம்" என்ற சொல் அவருக்கு கேட்டுவிட்டது போலும். உடனே அவர் "இல்ல சார், அப்படியெல்லாம் நீங்க வாங்க வேண்டாம், வேணும்னா மட்டும் வாங்கிக்கங்க" என்றார். உடனே பெரியவரும் ஒன்றை வாங்கிவிட்டார். அவர் வாங்கும்போது, அந்தப் பார்வையற்றவர், அதில் எப்படி காற்று நிரப்ப வேண்டுமென்பதையும் சொல்லிவிட்டுத்தான் போனார். நான் அப்படியே உருகிப்போய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
வெளியில் இன்னும் மழை கொட்டிக் கொண்டுதான் இருந்தது. ஆம், நல்லோர் இருக்கும்வரை, மழை பெய்து கொண்டுதான் இருக்குமாம். உண்மைதான் போலும்...
இந்த இருவரில் பெருந்தன்மையாய் இருந்தவர்கள் யார் என்பது தெரியவில்லை. இருவரும் ஒரே சாதியோ, ஒரே மதமோ, தெரிந்தவரோ இல்லை ஆனால் இது போன்றவர்களால்தான் மனிதம் இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதில் எவ்வித சந்தேகமுமில்லை... வாழ்க மனிதம்...
No comments:
Post a Comment