மனதோடு மழைக்காலம்-I

இன்று பள்ளிக்கூடம்
இருக்காது என்று என்னதான்
அம்மா சொன்னாலும்,
அடம்பிடித்து
அண்ணனும் நானும் சைக்கிளில்
ஒரு குடையில் இருவர் சென்று,
அந்த அறிவிப்புப் பலகையினைப்
பார்த்து திரும்பிய அந்தவொரு மழைக்காலம்...

குடையுடன் நனையும்
காளான்போல் நனைந்து கொண்டே
வீடு திரும்புகையில்,
சாலையின் குழியில்
வேண்டுமென்றே
வேகமாய் செல்லும்போது,
தெரித்துவிழும் அந்த மழை
தேங்கிய தண்ணீர்,
இன்னும் என் நெஞ்ச்சோடு
தேங்கித்தான் கிடக்கிறது...

இரவு முழுதும்
கொட்டிய மழையை,
கொட்டித் தீர்ப்பதென்னவோ
விடுமுறைவிட்ட பின்புதான்,
மழைக்குப் பூக்கும் காளான்போல்,
மழை நிற்க
மனம்
காத்து காத்துப்
பூத்துப்போனதொரு காலம்...

ஓடுவழி வழியும்
நீர் சொட்ட,
கொட்டும் மழைக்குப்
பிடிக்கும் குடையை-இந்தச் சொட்டும்
நீருக்குப் பிடித்ததொரு காலம்...

அவ்வப்போது
அடுப்பின் அருகில் சென்று குளிர்காய்ந்துவிட்டு,
மழைக்கால வரவான,
முறுக்கினை-பெரிய தகரப்
பெட்டியிலிருந்து எடுத்து உண்ணும்போது,
வாயில் எழுந்த
இடி சப்தம்
இன்னும் என் காதுகளில்
ஒலித்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறது...

மழை முடிந்து
மழை தள்ளாடி விழும்போது,
துள்ளிக் குதித்தோடி,
தொடர் மழையைத்
தொடர்ந்து,
ஓடிவரும் ஓடையில்
குச்சிகளையும், இலைதளையும்
வீசியெறிந்து
விளையாடி மகிழ்ந்த காலங்கள் என
இன்னும் என் மனதோடு
தூரிக் கொண்டுதான் இருகின்றன...

அதுவொரு அடை மழைக்காலமெனில், இது
மனதோடு அடைபட்ட மழைக்காலம்,
மனதோடு மழைக்காலம்...!!!