எங்களது ஊரில் இருக்கும் சில கோயில்களில் ஒரு சாமிக்கு மட்டும் இரண்டாண்டுகளுக்கொருமுறை திருவிழா எடுப்பது வழக்கம். இந்தமுறை அதற்காக ஊருக்குச் சென்று இருந்தேன். இந்தத் திருவிழாவனது எங்களது ஊரிலேயே வெகு விமரிசையாகக் கொண்டாடப்படும் ஒரு கோவில் திருவிழாவாகும். கிட்டத்தட்ட இரண்டு வாரங்களுக்கு நடக்கும். கடைசி இரண்டு நாள் கொண்டாட்டத்துக்காக சென்று இருந்தேன். வெளியூருக்குச் சென்று வேலைபார்க்கும் பலரும் ஊருக்குத் திரும்பி இருந்ததைக் காண்கையில் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. பலரும் பல நாள்களுக்குப் பிறகு சந்திப்பதால் ஒருவரையொருவர் குசலம் விசாரித்துக் கொண்டோம்.
வழக்கமாக இருக்கும் மேள தாளங்களோடு இந்த வருடம் 28000 ருபாய் செலவழித்து செண்டை மேளமென்னும் கேரள வரத்தும் இருந்தது. ஊரெல்லாம் இதே பேச்சுத்தான், "என்னப்பா இது, செண்டை மேளம்னு சொல்லிபோனா, நல்லாவே இல்லைன்னு". அதாவது எங்களது ஊரில் ஒரு வழக்கம் உண்டு, மேள தாளங்களானது எங்களது ஊரின் மடத்திற்கு அருகில் இரவு ஒன்றிரண்டு மணிவரை கச்சேரி நடக்கும். அனைவரும்கூடி நின்று ரசித்து,லயித்துப் பார்ப்பது வழக்கம். அப்படிப் பார்க்கையில்தான் இந்தப் புலம்பல்.ஆனால் ஊரிலிருக்கும் பெரியவர் ஒருவர் சொன்னார் "மாட்டை விரட்டித் திரிஞ்ச நம்ம பயலுகளுக்கு நம்ம ஊரு கொட்டு(மேளம்)த்தான் சரி, அதை விட்டுட்டு திடு திப்புன்னு செண்டை மேளம், கொண்டை மேளம்னு சொன்னா புடிக்குமா? இன்னும் ரெண்டு மூனு வருசம் போச்சுன்னா பழகிடுவாங்க" என்றார். எனக்கும் அதுதான் சரிதான் என்று பட்டது. நாமெல்லாம் பேசிப்பேசியே பழகியவர்கள், நாம் ரசித்த கலைவாணரும், பாலய்யாவையும், கவுண்டமணியும் விடுத்து திடுதிப்புன்னு "சார்ளி-சாப்ளின்" பார்க்கச் சொன்னால் நமக்கு உடனே பிடிக்குமா என்ன?
பின்பு இரண்டு நாட்கள் முடிந்து, திரும்பவும் சென்னைக்குத் திரும்பும்போது வழக்கம்போல மனது கணக்கத்தான் செய்தது. ஏற்கனவே முன்பதிவு செய்து இருந்தேன், "Train"-இல் டிக்கெட் இல்லாததால் இந்த முறை பேருந்தில் பயணிக்க வேண்டியதாகிவிட்டது. மதுரையில் எனக்கு 11.30 மணிக்குத்தான் பேருந்து. எங்கள் ஊரில் இருந்து 8 மணிக்கு கிளம்பினாலே மதுரை-பெரியார் பேருந்து நிலையத்தை குறித்த நேரத்தில் அடைந்து விடலாம். இருந்தாலும் மதுரையில் இருக்கும் என் நண்பன் கார்த்திகேயனைச் சந்தித்துவிட்டுப் போகலாமென்று முடிவெடுத்து ஆறு மணிக்கெல்லாம் ஊரிலிருந்து பேருந்தில் பயணப்பட்டேன். நம்ம ஊரு தனியார் பேருந்தைப் பற்றிச் சொல்லித்தான் தெரிய வேண்டுமா என்ன? சும்மா ‘ஜிகு ஜிகு’ன்னு விளக்குகளைப் போட்டுக் கொண்டு, உள்ளே அதிக ஒலியுடன் பாடல்களைப் போட்டுக் கொண்டு செல்வார்கள். அன்றும் அப்படித்தான். ஆரம்பித்திலேயே "ஊருவிட்டு ஊரு வந்து, காதல் கீதல் பண்ணாதீங்க..." பாடல் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. "அட என்னப்பா, யாரைச் சொல்றீங்க? நல்லாத்தான போகுது, இது எங்க ஊருப்பா… ஆகா, ஆகா.. இதோ உக்காந்துட்டேன்... போடுங்கப்பா பாட்டை" என்று தயார்படுத்திக் கொண்டேன் என்னை, அடுத்து ஒலிக்கவிருக்கும் ஒரு மணி நேர பாடல்களைக் கேட்க... அன்றைக்கு அருப்புக்கோட்டை செல்லும்வரை, இளையராஜா பாடலகளைப் போட்டு கொளுத்திவிட்டார்கள். ஒரு மணி நேரம் போனதே தெரியவில்லை.
"செவிக்கு உண்வில்லாதபோது சிறிதளவு உணவு வயிற்றுக்கும் ஈயப்படுமாம்". சரியென்று, அருப்புக்கோட்டை வந்திறங்கியதும் வழக்கமாக இளனீர் சாப்பிடும் கடைக்குச் சென்று இளனீர் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன், அப்போது நடுத்தர வயதுள்ள ஒரு பெண் வந்தார், அவரும் ஒரு இளனீர் என்றார். கடைக்காரர் கடையில் இருக்கும் இன்னொரு பையனிடம் " டேய், அக்காவுக்கு சீனித்தண்ணியில விளைஞ்ச இளனியா பார்த்து கொடு, இல்லைன்னா, தண்ணி உப்பா இருக்குன்னு சொல்லுவாங்க" என்றார். "சரிதான், ஆக இந்த அம்மையார், ஏற்கனவே இங்கு ஒருமுறை உவர்ப்பாக இருப்பதாக சொல்லியிருக்கிறார். நமமாளுங்க நக்கலுக்கு ஈடு இணை இல்லப்பா " என்று எனக்குள் சொல்லிக்கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து மதுரைப் பேருந்தில் ஏறிக் கொண்டு மதுரைப் பயணப்பட்டேன்.
மண்டேலா நகரில் இறங்கி பெரியார் செல்லும் பேருந்தில் ஏறி, வில்லாபுரத்தில் இறங்கிக் கொண்டேன். இறங்கியதும் அங்கு காத்திருந்த நண்பனும் நானும் அருகிலிருக்கும் டீக்கடைக்குச் சென்றோம். அந்தக் கடையினைப் பார்த்தால் நமக்கே ஒரு ஆசைவரும், அப்படி ஒரு கடை வைக்க வேண்டுமென்று. அவ்வளவு நேர்த்தியாக அழகாக,சுத்தமாக இருந்தது. சுடு தண்ணீரில் கண்ணாடித் தம்ளர்களைக் கழுவி பின்னர் அதில் டீ போட்டு தருவார்கள். தரும் முன்பு அந்த தம்ளரின் அடிப்பாகத்தை ஒரு சிறிய தண்ணீர் உள்ள வாயன்ற பாத்திரத்தில் வைத்துத் தந்தார்கள். மேலும் கடைக்கு வெளியில் சில மரப் பலகைகளை வைத்து இருப்பார்கள், அதில், தம்ப்ளர் செல்லும் அளவிற்கு சிறிய ஓட்டையும் இருக்கும். அதில்தான் நாம் அந்த தம்ப்ளர்களை வைப்போம். எனவே, அது கீழே விழும் வாய்ப்பும் இல்லை. டீயும் அருமை... மதுரையில் பெரும்பாலான கடைகளும் இப்படித்தான் இருக்கும்.
பின்னர் சிறிது நேர அளவளாவலுக்குப் பிறகு, இருவரும் அங்கிருந்து 10.30 மணியளவில் பெரியார் சென்றோம். நேராக கோனார் கடைக்கு முன்பாக வண்டியினை நிறுத்திவிட்டு கடைக்குள் சென்றோம். இம்முறை நேரம் கடந்துவிட்டதால் "AC" அறைக்குப் போகச் சொன்னார்கள். சரியென்று மேலே சென்றால், அத்தனை மணிக்குக் கூட அவ்வளவுபேர் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். "அடப்பாவிகளா?" இது எதுக்குன்னா, நமக்கு இருக்குமா? என்றுதான். அமர்ந்ததும், ஒரு பையன் வர, அவசரமாக "தம்பி, கறி தோசை இருக்க?" என்றேன். அவன் “இருக்குண்ணே” என்றதும், இரண்டு என்று சொல்லிவிட்டு ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன் "அப்பாடா" என்று.
கொஞ்சம் மாவில் ஊத்தாபம் இடுவதுபோல ஒரு வட்டமிட்டு, அதன்மீது ஒரு முட்டை யினை உடைத்து ஊற்றி, அது வெந்து கொண்டிருக்கும் சமயத்தில், அதன் அருகிலேயே மட்டன் சுக்கா செய்து, அந்த தோசையின்மீது அந்தச் சுக்காவினைப் பரப்பி அப்படியே வேகவைத்து எடுத்து வந்ததுதான் தாமதம் என் வயிற்றுக்குள் சென்றுவிட்டது. நாக்கிற்கு பிறவிப் பயனை அடிந்துவிட்டதுபோல அப்படி ஒரு சந்தோசம். நிறைந்த வயிற்றுடன் மட்டுமல்ல, நிறைந்த மனதுடனும் காசைக் கொடுத்துவிட்டு, தனியார் பேருந்து நிற்குமிடத்துச் சென்றோம், சரி இன்னும் கால் மணி நேரம் இருக்கிறதே என்று மீண்டும் ஒரு டீ சாப்பிடலாம் என்று பெரியார் நிலையத்தின் எதிரில் இருக்கும் 24 மணி நேர பால் சேவை கடைக்குச் சென்றோம்.
எனக்குத் தெரிந்தவரை அந்தக் கடையானது 24 மணி நேரமும் திறந்து இருக்கும். இதில் இன்னொரு விசயம் என்னவென்றால், சரியாக 11 மணி அளவில் கடைக்கு வெளியில், பெரிய வாயன்ற கடாயில் பாலினை ஊற்றி மசாலா பால் தயார் செய்ய ஆரம்பித்து விடுவார்கள். ஆக, அந்தக் கடையினைப் பொறுத்தவரை அந்த நேரம்தான் அவர்களுக்கு அன்றைய ஆரம்பமா, அல்லது அந்தாதியா? இன்றுவரை என்க்கு விடை தெரியவில்லை. ஆனால் ஒன்றுமட்டும் நிச்சயம், மதுரை - தூங்கா நகர் என்பதில் எள்ளளவும் எனக்கு ஐயமில்லை.
அருமையான காபியினைக் குடித்து முடிப்பதற்கும் பேருந்து வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது.
வழக்கமாக இருக்கும் மேள தாளங்களோடு இந்த வருடம் 28000 ருபாய் செலவழித்து செண்டை மேளமென்னும் கேரள வரத்தும் இருந்தது. ஊரெல்லாம் இதே பேச்சுத்தான், "என்னப்பா இது, செண்டை மேளம்னு சொல்லிபோனா, நல்லாவே இல்லைன்னு". அதாவது எங்களது ஊரில் ஒரு வழக்கம் உண்டு, மேள தாளங்களானது எங்களது ஊரின் மடத்திற்கு அருகில் இரவு ஒன்றிரண்டு மணிவரை கச்சேரி நடக்கும். அனைவரும்கூடி நின்று ரசித்து,லயித்துப் பார்ப்பது வழக்கம். அப்படிப் பார்க்கையில்தான் இந்தப் புலம்பல்.ஆனால் ஊரிலிருக்கும் பெரியவர் ஒருவர் சொன்னார் "மாட்டை விரட்டித் திரிஞ்ச நம்ம பயலுகளுக்கு நம்ம ஊரு கொட்டு(மேளம்)த்தான் சரி, அதை விட்டுட்டு திடு திப்புன்னு செண்டை மேளம், கொண்டை மேளம்னு சொன்னா புடிக்குமா? இன்னும் ரெண்டு மூனு வருசம் போச்சுன்னா பழகிடுவாங்க" என்றார். எனக்கும் அதுதான் சரிதான் என்று பட்டது. நாமெல்லாம் பேசிப்பேசியே பழகியவர்கள், நாம் ரசித்த கலைவாணரும், பாலய்யாவையும், கவுண்டமணியும் விடுத்து திடுதிப்புன்னு "சார்ளி-சாப்ளின்" பார்க்கச் சொன்னால் நமக்கு உடனே பிடிக்குமா என்ன?
பின்பு இரண்டு நாட்கள் முடிந்து, திரும்பவும் சென்னைக்குத் திரும்பும்போது வழக்கம்போல மனது கணக்கத்தான் செய்தது. ஏற்கனவே முன்பதிவு செய்து இருந்தேன், "Train"-இல் டிக்கெட் இல்லாததால் இந்த முறை பேருந்தில் பயணிக்க வேண்டியதாகிவிட்டது. மதுரையில் எனக்கு 11.30 மணிக்குத்தான் பேருந்து. எங்கள் ஊரில் இருந்து 8 மணிக்கு கிளம்பினாலே மதுரை-பெரியார் பேருந்து நிலையத்தை குறித்த நேரத்தில் அடைந்து விடலாம். இருந்தாலும் மதுரையில் இருக்கும் என் நண்பன் கார்த்திகேயனைச் சந்தித்துவிட்டுப் போகலாமென்று முடிவெடுத்து ஆறு மணிக்கெல்லாம் ஊரிலிருந்து பேருந்தில் பயணப்பட்டேன். நம்ம ஊரு தனியார் பேருந்தைப் பற்றிச் சொல்லித்தான் தெரிய வேண்டுமா என்ன? சும்மா ‘ஜிகு ஜிகு’ன்னு விளக்குகளைப் போட்டுக் கொண்டு, உள்ளே அதிக ஒலியுடன் பாடல்களைப் போட்டுக் கொண்டு செல்வார்கள். அன்றும் அப்படித்தான். ஆரம்பித்திலேயே "ஊருவிட்டு ஊரு வந்து, காதல் கீதல் பண்ணாதீங்க..." பாடல் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. "அட என்னப்பா, யாரைச் சொல்றீங்க? நல்லாத்தான போகுது, இது எங்க ஊருப்பா… ஆகா, ஆகா.. இதோ உக்காந்துட்டேன்... போடுங்கப்பா பாட்டை" என்று தயார்படுத்திக் கொண்டேன் என்னை, அடுத்து ஒலிக்கவிருக்கும் ஒரு மணி நேர பாடல்களைக் கேட்க... அன்றைக்கு அருப்புக்கோட்டை செல்லும்வரை, இளையராஜா பாடலகளைப் போட்டு கொளுத்திவிட்டார்கள். ஒரு மணி நேரம் போனதே தெரியவில்லை.
"செவிக்கு உண்வில்லாதபோது சிறிதளவு உணவு வயிற்றுக்கும் ஈயப்படுமாம்". சரியென்று, அருப்புக்கோட்டை வந்திறங்கியதும் வழக்கமாக இளனீர் சாப்பிடும் கடைக்குச் சென்று இளனீர் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன், அப்போது நடுத்தர வயதுள்ள ஒரு பெண் வந்தார், அவரும் ஒரு இளனீர் என்றார். கடைக்காரர் கடையில் இருக்கும் இன்னொரு பையனிடம் " டேய், அக்காவுக்கு சீனித்தண்ணியில விளைஞ்ச இளனியா பார்த்து கொடு, இல்லைன்னா, தண்ணி உப்பா இருக்குன்னு சொல்லுவாங்க" என்றார். "சரிதான், ஆக இந்த அம்மையார், ஏற்கனவே இங்கு ஒருமுறை உவர்ப்பாக இருப்பதாக சொல்லியிருக்கிறார். நமமாளுங்க நக்கலுக்கு ஈடு இணை இல்லப்பா " என்று எனக்குள் சொல்லிக்கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து மதுரைப் பேருந்தில் ஏறிக் கொண்டு மதுரைப் பயணப்பட்டேன்.
மண்டேலா நகரில் இறங்கி பெரியார் செல்லும் பேருந்தில் ஏறி, வில்லாபுரத்தில் இறங்கிக் கொண்டேன். இறங்கியதும் அங்கு காத்திருந்த நண்பனும் நானும் அருகிலிருக்கும் டீக்கடைக்குச் சென்றோம். அந்தக் கடையினைப் பார்த்தால் நமக்கே ஒரு ஆசைவரும், அப்படி ஒரு கடை வைக்க வேண்டுமென்று. அவ்வளவு நேர்த்தியாக அழகாக,சுத்தமாக இருந்தது. சுடு தண்ணீரில் கண்ணாடித் தம்ளர்களைக் கழுவி பின்னர் அதில் டீ போட்டு தருவார்கள். தரும் முன்பு அந்த தம்ளரின் அடிப்பாகத்தை ஒரு சிறிய தண்ணீர் உள்ள வாயன்ற பாத்திரத்தில் வைத்துத் தந்தார்கள். மேலும் கடைக்கு வெளியில் சில மரப் பலகைகளை வைத்து இருப்பார்கள், அதில், தம்ப்ளர் செல்லும் அளவிற்கு சிறிய ஓட்டையும் இருக்கும். அதில்தான் நாம் அந்த தம்ப்ளர்களை வைப்போம். எனவே, அது கீழே விழும் வாய்ப்பும் இல்லை. டீயும் அருமை... மதுரையில் பெரும்பாலான கடைகளும் இப்படித்தான் இருக்கும்.
பின்னர் சிறிது நேர அளவளாவலுக்குப் பிறகு, இருவரும் அங்கிருந்து 10.30 மணியளவில் பெரியார் சென்றோம். நேராக கோனார் கடைக்கு முன்பாக வண்டியினை நிறுத்திவிட்டு கடைக்குள் சென்றோம். இம்முறை நேரம் கடந்துவிட்டதால் "AC" அறைக்குப் போகச் சொன்னார்கள். சரியென்று மேலே சென்றால், அத்தனை மணிக்குக் கூட அவ்வளவுபேர் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். "அடப்பாவிகளா?" இது எதுக்குன்னா, நமக்கு இருக்குமா? என்றுதான். அமர்ந்ததும், ஒரு பையன் வர, அவசரமாக "தம்பி, கறி தோசை இருக்க?" என்றேன். அவன் “இருக்குண்ணே” என்றதும், இரண்டு என்று சொல்லிவிட்டு ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன் "அப்பாடா" என்று.
கொஞ்சம் மாவில் ஊத்தாபம் இடுவதுபோல ஒரு வட்டமிட்டு, அதன்மீது ஒரு முட்டை யினை உடைத்து ஊற்றி, அது வெந்து கொண்டிருக்கும் சமயத்தில், அதன் அருகிலேயே மட்டன் சுக்கா செய்து, அந்த தோசையின்மீது அந்தச் சுக்காவினைப் பரப்பி அப்படியே வேகவைத்து எடுத்து வந்ததுதான் தாமதம் என் வயிற்றுக்குள் சென்றுவிட்டது. நாக்கிற்கு பிறவிப் பயனை அடிந்துவிட்டதுபோல அப்படி ஒரு சந்தோசம். நிறைந்த வயிற்றுடன் மட்டுமல்ல, நிறைந்த மனதுடனும் காசைக் கொடுத்துவிட்டு, தனியார் பேருந்து நிற்குமிடத்துச் சென்றோம், சரி இன்னும் கால் மணி நேரம் இருக்கிறதே என்று மீண்டும் ஒரு டீ சாப்பிடலாம் என்று பெரியார் நிலையத்தின் எதிரில் இருக்கும் 24 மணி நேர பால் சேவை கடைக்குச் சென்றோம்.
எனக்குத் தெரிந்தவரை அந்தக் கடையானது 24 மணி நேரமும் திறந்து இருக்கும். இதில் இன்னொரு விசயம் என்னவென்றால், சரியாக 11 மணி அளவில் கடைக்கு வெளியில், பெரிய வாயன்ற கடாயில் பாலினை ஊற்றி மசாலா பால் தயார் செய்ய ஆரம்பித்து விடுவார்கள். ஆக, அந்தக் கடையினைப் பொறுத்தவரை அந்த நேரம்தான் அவர்களுக்கு அன்றைய ஆரம்பமா, அல்லது அந்தாதியா? இன்றுவரை என்க்கு விடை தெரியவில்லை. ஆனால் ஒன்றுமட்டும் நிச்சயம், மதுரை - தூங்கா நகர் என்பதில் எள்ளளவும் எனக்கு ஐயமில்லை.
அருமையான காபியினைக் குடித்து முடிப்பதற்கும் பேருந்து வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது.
No comments:
Post a Comment