மன்னிப்பு

என் மனதில் நீண்ட நாட்களாகவே இதை பற்றி ஒரு பதிவு எழுத வேண்டுமென்று எண்ணிக்கொண்டிருந்தேன். "மன்னிப்பு" என்பது வெறும் ஒற்றை வார்த்தை என்று பொத்தாம்பொதுவாக நாம் கடந்து சென்றுவிட முடியாது. அது எதனால் என்பது இந்த பதிவினைப் படித்தால் உங்களுக்கும் விளங்கும் என்பது எனது எண்ணம். 

தமது தவறுகளுக்காக நியாயம் கற்பிப்பதும், அதுவே பிறர் செய்த தவறெனில் அதை எப்படி பூதக்கண்ணாடி கொண்டு பார்த்து  பெரிதாக்குவதும் பலரது இயல்பு. இது ஒரு பொதுவான மனித குணம் என்று சொல்லும் அளவிற்கு இருக்கிறது. அப்படியெனில், எவரும் தத்தமது தவறுகளை உணரவோ, அதை பிறர் அறியவோ விரும்புவதில்லை. இதில் சிக்கலான விஷயம் என்னவென்றால், அது மேலும் பல தவறுகளுக்கு அஸ்திவாரம் ஆகிவிடுகிறது. 

பொதுவெளியில் சொல்லப்படும் கதைகளில் பெரும்பாலும் மூன்றாவது நபர்களை வைத்தே அவர் செய்த தவறிலிருந்து எப்படி நாம் பாடம் கற்றுக்கொள்ளலாம் என்பதாக இருக்கும். வெகு சிலர் மட்டுமே, அவர்கள் செய்த தவறை தைரியமாக சொல்லி, நான் அந்த தவறிலிரிருந்து எப்படி மீண்டு வந்தேன் என்பதை சொல்வர். மேலும், சிறு வயதில் அறியாமையில் செய்த சிறிய திருட்டுகளை  ஒத்துக்கொள்வதற்கும் ஒரு மனம் வரவேண்டும். 

அப்படி நான் படித்த சமீபத்திய வார இதழின் வாசகர் பகுதியில், அவர் சிறு வயதில் பள்ளியில் சிறுபிள்ளைத்தனமாக செய்த சிறு திருட்டை எழுதி, அந்த பழக்கத்திலிருந்து மீண்டு வர அவரது ஆசிரியர் உதவியதை நன்றி உணர்வோடு குறிப்பிட்டு இருந்தார். இதில் இரண்டு விஷயங்களை குறிப்பிட வேண்டும், ஒன்று இது நடந்து பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டது, இப்போது அவர் நலமாக இருக்கிறார் - இருப்பினும் சிறு வயதில் செய்த தவறை இப்போதும் அதை தரு என உணரும் அந்த மனம் மிகப்பெரியது. மற்றொன்று  இன்று அவர் ஒரு நல்ல பதவியில் இருக்கும் ஒரு ஆசிரியர். இப்படிப்பட்டோருக்கு கொடுக்கும் மன்னிப்பிற்கு மிகப்பெரிய மதிப்பு உண்டு, மேலும் அந்த மன்னிப்பை அவர்கள் ஒரு தண்டனையாகத்தான் கருதுவார்கள்.இதை மனதில் வைத்தே நமது வள்ளுவர் இந்தக் குறளை எழுதி இருக்கக்கூடும் 

இன்னாசெய் தாரை ஒறுத்தல் அவர்நாண
நன்னயஞ் செய்து விடல்

பெரும்பாலானோர் தமது தவறுகளுக்கு எத்தனை வருடங்கள் ஆனாலும் நியாயம் கற்பித்துக் கொண்டிருப்பர் - அவர்களுக்கு மன்னிப்பு என்பது ஒரு பொருட்டே அல்ல. இதை பறைசாறுவதாக உள்ளது நாம் சிறுவயதில் படித்த மனுநீதி சோழன் கதை. 

ஆக, இரு வேறு கருத்துக்கள் உலா வருகின்றன. ஒன்று மன்னிப்பை ஆதரிப்போர், மற்றோரு தரப்பு மன்னிப்பை நிராகரிப்போர். இருப்பினும், சூழல் சார்ந்து எடுக்கும் முடிவெய் மிகச்சரியாக இருக்கும். 

ரமணா படத்தில் வரும் அந்த பிரபலமான "மன்னிப்பு, தமிழில் எனக்குப் பிடிக்காத ஒரே வார்த்தை" என்று அழுத்தமாக பதிவு செய்து இருப்பார்கள் நமது மனுநீதி சோழன் மாதிரி. 

அன்பே சிவம் படத்தில் "ஒருத்தன கொல்லணும்னு வந்துட்டு, அவனை கொல்லாம அவன்கிட்ட மன்னிப்பு கேக்கிற மனசு இருக்கே - அது கடவுளுக்கு சமம்" என்று மன்னிப்பின் பெருமை பேசி இருப்பார்கள். அப்படி கடவுளுக்கு இணையாக சொல்லும் அளவிற்கு அவ்வளவு பெரிய விஷயமா என்றால் - ஆம் அது மிகையல்ல. விருமாண்டியில் வரும் ஒரு கட்சியில் மன்னிப்பு கொடுப்பவரைவிட, மன்னிப்பு கேட்பவரை ஒருபடி மேலே வைத்துதான் சொல்லி இருப்பார்கள். 

மன்னிக்கிறவன் மனிதன், மன்னிப்பு கேட்கிறவன் பெரிய மனிதன்

என்று.

மேலும் மனிதன் என்பதைகூட உடன்பாடு இல்லாமல், மன்னிப்பு கேக்கிறவன் "மன்னிப்பு கேக்குறவன் வீரன்" என்று அந்த கதாப்பாத்திரத்தை காட்டி இருப்பார்கள். அந்த அளவிற்கு நமது மனங்களில் நாம் செய்த தவறை ஒப்புக்கொள்வதில்லை அப்படியொரு பிடிவாதம் இருக்கிறது. அதாவது நாம் செய்த தவறை ஒப்புக்கொண்டு நாம் பெரியமனிதன் ஆனால் கூட, அது நமக்கு அவமானம் என்று கருதும் அளவிற்கு அந்த "மன்னிப்பு" என்னும் வார்த்தைக்கு அவ்வளவு ஒரு வலிமை இருக்குமெனில் மன்னித்துவிடுவதென்பது எளிய விசயம்தானா என்றால் அதற்கும் ஆயிரம் விஷயங்களை அடுக்கலாம். ஒருவர் மன்னிப்பு என்று சரணாகதி அடைந்துவிட்டால், அவருக்கான மரியாதையும் தண்டனையும் "மன்னிப்பு" மட்டுமே என்பதுதான் நாம் காலங்காலமாக பார்த்துவருவது. எந்தவொரு போருக்கு முன்னும், சமாதானம் எனும் பெயரில் நடததப்படும் பேச்சு வார்த்தையும் இதில் அடங்கும். ஒருவேளை, இருவரும் ஒரு சமரசத்திற்கு வரும்போது ஒருவர் கீழே இறங்கி (மன்னிப்பு வேண்டுவது) வருவதும், அதை மறறொருவர் அங்கீகரிப்பதும் (மன்னிப்பு வழங்குவதும்) என்றும் நாம் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.  

எது எப்படியோ, நான் இந்தப் பதிவில் ஏதேனும் தவறாக எழுதியிருந்தால் மன்னிப்பு ஒரு வீரனாக 😆 கேட்டுவிட்டு பெரிய மனுஷனாக மாறிக்கொள்கிறேன், நீங்கள் எப்படி - மன்னித்து விட்டு மனிதராகிறீர்களா😁?